‘The Dance of the Soma’ and Being a Stranger

On the tenth anniversary of Mahmoud Darwish’s death, a celebration was held in Brussels, featuring work — newly in translation — by Palestinian writer Asmaa Azeizeh:

By Brigitte Herremans

On the occasion of the 10th anniversary of the passing the famous Palestinian poet, the Mahmoud Darwish Chair and Bozar organized the literary event “I am the Stranger.” The thread that ran through this evening was the work of the Palestinian poet, his ability to reinvent himself and to inspire writers and artists worldwide. South-African writer Breyten Breytenbach, Iraqi novelist Sinan Antoon, and Palestinian poet Asmaa Azeizeh dwelled on their affinity with Darwish’s oeuvre and the extent to which they feel strangers in their life and work.

Exile was the experience that marked Darwish throughout his life. It deprived him from his homeland and became one of the central themes of his work. As a Palestinian citizen from Israel, Asmaa can relate to the feeling of being a stranger. “Even if my village was not destroyed, as was the case for Darwish’s village al-Birweh, I feel that I am not the owner of the place. I am a stranger, yet I want to be free from fear and poetry cannot free us. Poetry can change moods or hearts.” Asmaa acknowledges the importance of language but underlines that it cannot be an alternative for a lost homeland.

Asmaa was asked to read several poems during the event. These were translated by Yasmine Seale (English), Maïté Graisse (French) and Nisrine Mbarki (Dutch).

Brigitte Herremans is coordinator of the Mahmoud Darwish Chair, which shares three translations of “The Dance of the Soma” with the readers of ArabLit.

#

The Dance of the Soma

By Asmaa Azeizeh, translated by Yasmine Seale

 

for Rasha Hilwi

 

I woke up, my friend,

but I shall not be glad.

 

I wanted to say something

in praise of the song you sent me

but the only cause for praise was that its rhythm

matched the cadence of bombs,

and that the high, thin note of the arghoul

that started off the concert was the one

I hear before the sheer drop into sleep.

Worse things may happen in sleep than in fact.

The fact is that our souls are crueller than wars.

Is language not more feeble than thought?

And tears,

are they not smaller than sorrow?

 

The pillow is a pass over a valley of fear,

so how can I be glad?

 

My village,

peaceful as a sleeping dove,

surrendered as a sheep before slaughter.

See how I have made it the first draft

of a village in Syria.

See how it has become a line of fire.

It is not Freud’s posterity

that settled itself down in my sleep.

Forget theories of the unconscious and subconscious.

These are the claws and fangs of consciousness

sinking into my flesh.

 

Thuds fill the lungs.

People stare passively from the windows,

like framed pictures.

I saw them take their own lives in the street.

I turned my eyes from their contact with earth

which sounded on the floor of my chest,

a chunk of stone falling from a great height.

 

This one, Farid, was a professor of Arabic.

What a fool, I thought.

If only he had waited a little,

to wake in the morning,

to be soothed by the song,

perhaps.

He taught us that our language

is as marvellous as its speakers,

that it is built of exceptions,

not of rules.

That studies show

that wars are savage

and the rule.

 

I was told as I took a walk over the rubble,

that wars never killed anyone.

That the dead died of their own will,

in sacrifice to fear.

 

I woke up, my lifelong friend,

in favourable conditions.

The music you chose has rhythm enough.

The room is wide and warm as a tilled field,

and war has not killed me yet.

But I shall not dance.

Listen to Yasmine Seale read the poem in English

#

The Dance of the Soma*

By Asmaa Azeizeh, translated by Maïté Graisse

 

À Rasha Hilwi

 

Je me suis réveillée, mon amie

Mais je ne me réjouirai pas

 

Je voulais faire l’éloge

de la chanson que tu m’as envoyée,

mais la seule chose louable était que son rythme

s’accordait avec la cadence des bombardements.

Et que le son de l’arghoul qui amorce le concert

est le même que celui qui amorce la chute profonde dans mon sommeil.

Il peut arriver dans nos rêves des choses pires que dans la réalité.

Et la réalité, c’est que nos âmes sont encore pires que les guerres.

La langue n’est-elle pas plus faible que l’idée ?

Et les larmes,

Ne sont-elles pas plus petites que la tristesse ?

 

L’oreiller est un abîme qui donne sur la peur,

alors comment pourrais-je me réjouir ?

 

Mon village

paisible est comme une colombe endormie

Résigné comme un mouton dans un abattoir

Regarde comme j’en ai fait,

Le brouillon d’un village en Syrie

Regarde comme il est devenu une ligne de feu

Ce n’est pas la postérité de Freud

qui est étendue dans mes rêves

Oublie les théories de l’inconscient et du subconscient.

Ces griffes de conscience et ces crocs

plantés dans mon corps

 

L’écho des coups emplit les poumons.

Les gens regardent par la fenêtre passivement,

comme des peintures encadrées

Je les ai vus se suicider dans la rue.

J’ai détourné le regard de l’impact qui

tel un morceau de pierre tombé de très haut

heurterait le fond de ma poitrine

 

L’un d’entre eux, Farid, était professeur d’arabe

En mon for intérieur : quel imbécile !

Il aurait dû attendre un peu.

Pour se réveiller le matin

Peut-être se serait-il réjoui de la chanson,

Il nous a enseigné que notre langue est magnifique,

tout comme ses locuteurs,

qu’elle est fondée sur des exceptions,

et non sur des règles.

La morale de l’histoire :

les guerres sont sauvages.

Et elles sont la norme.

 

On m’a dit, tandis que je me promenais sur les décombres,

que la guerre n’avait tué personne

Que les morts étaient morts de leur plein gré

En offrande pour la peur

 

Je me suis réveillée, mon amie de toujours

Dans des conditions favorables

La musique que tu as choisie est assez rythmée

La chambre est spacieuse et accueillante comme une prairie labourée

La guerre ne m’a pas encore tuée

Mais je ne danserai pas

 

* Note de l’auteure : Titre d’un morceau musical envoyé par Rasha. Soma est le petit nom qu’elle me donne.

#

The dance of the soma 

By Asmaa Azeizeh, translated by Nisrine Mbarki

For Rasha Hilwi

Ik ben wakker vriendin
maar niet opgetogen

Ik wil het liedje prijzen dat je mij stuurde, maar het enige dat te prijzen viel is het ritme ervan dat overeenkwam met het ritme van het bombardement. Het gefluit van de yargoul die ons opwarmt voor het feest is hetzelfde die de weg effent voor de diepe val in mijn dromen. Alleen onze dromen zijn erger dan de werkelijkheid.
In werkelijkheid zijn onze geesten kwader dan oorlogen. Is de taal dunner dan de gedachte? En tranen? Zijn ze niet kleiner dan verdriet?

Het kussen is de afgrond van de angst, hoe kan ik opgetogen zijn?

Mijn vredelievende dorp als een slapende duif
vol overgave als een schaap in een slachthuis
kijk eens wat ik ervan heb gemaakt, een eerste schets voor een Syrisch dorp
kijk, het is een streep van vuur geworden
het is niet de achterkant van Freud die mijn droom vulde
vergeet de theorieën over het onbewuste en onderbewustzijn
Dit zijn de klauwen en de snijtanden van het bewuste, de gevoelens die zich planten in mijn vlees.

Het geluid van de klappen vult de longen
de mensen kijken onverschillig uit hun ramen als omlijste schilderijen
ik zag ze zelfmoord plegen op straat, heb mijn blik afgewend voor hun val op de grond
die op de bodem van mijn borst klinkt
een vallende brok steen uit de hoogte
deze Farid was docent Arabisch
wat een dwaas, dacht ik bij mezelf. Had hij maar even gewacht. Misschien had hij om een liedje gelachen als hij ’s ochtends wakker werd en leerde hij ons dat de taal iets geweldigs was zoals haar mensen, dat de taal gebouwd is uit uitzonderingen en niet uit de regel. De les is dat oorlogen iets geweldigs zijn. Dat is de regel.

Terwijl ik een wandeling maakte over het puin werd mij verteld dat de oorlog niemand heeft gedood
dat de doden uit eigen wil stierven
offers voor de angst.

Ik ben wakker geworden mijn liefste vriendin
in gunstige omstandigheden
de muziek die je uit hebt gekozen is meer dan ritmisch
de kamer is wijds en welkom als een geploegde weide
de oorlog heeft mij nog niet gedood
maar ik zal niet dansen.

Listen to Nisrine Mbarki read the poems in Dutch

[1]Titel van een muziekstuk door Racha gestuurd. En Soma was haar koosnaam voor mij.

[2]Palestijnse fluit